प्रवास ...

घटना अगदी परवाचीच आहे ..मित्राच्या लग्नासाठी मी नाशिक ला चाललो होतो..हैदराबाद ते नाशिक हा प्रवास मनमाड ला ट्रेन बदलून करावा लागतो..संध्याकाळची ६ ची गाडी होती ..१२ तास प्रवास..म्हणून मी पुस्तक सोबत घेतले होती..सध्या मला पुस्तक वाचण्याचा 'भस्म्या' झालाय...(ऑफिस च्या वेळामध्ये सुधा पुस्तक वाचतो)..असो तर सांगायचा मुद्दा हा कि..प्रवासाची जय्यत तयारी करून गेलो होतो.. एखादातरी पुस्तक वाचू.. (choice साठी ३ पुस्तकं सोबत ठेवले होती)..अनिल अवचटांचा " जे दिसेल ते" हे अनुभवपर पुस्तक होता...ट्रेन मध्ये ५.३०लच जाऊन बसलो ..वेळ वाया नको जायला म्हणून लगेच पुस्तकं काढून वाचायला सुरुवात केली..१५ मीन झाली आणि हळू हळू सगळे सह प्रवासी येऊन बसू लागले..सुदैवाने खिडकीची जागा होती त्यामुळे उठावं लागत नव्हता ..पण एक "कुटुंब नियोजनाच्या " सगळ्या नियमांचे उल्लंघन करून जैन / गुजराती/ मारवाडी असा तत्सम दिसणारी लोक येऊन बसली...त्यात ३-४ मुला, नवरा बायको,दीर ,सासू, असे एकुणात ८-९ लोक होती..त्यांना सोडायला येणारे एक गृहस्त जणू काही पुढच्या २ min ट्रेन सुटेल ह्या भीतीने बाहेरूनच बोलत होते..नुसतेच बोलून नाही तर ओरडून बोलत होते..त्यातून ते माझा खिडकीपाशी आले आणि हाथ आत घालून हाथ वारे करू लागले..मी irritate झालो होतो ...i was not able to concentrate..तरी मी लक्ष देऊन वाचू लागलो..(वेळ नव्हता वाया घालवायचा )..त्या कुटुंबातल्या एकाने एक भली मोठी bag माझा बुडाखाली ठेवायचे प्रयत्न चालू केले ...माझे पाय वरती अधांतरी ..हातात पुस्तक(ते काही मी सोडत नव्हतो..."वेळ......") आणि खिडकीतून येणारे त्या इसमाचा हाथ आणि रेल्वे च्या सूचना...अशी सगळी कलकल आजूबाजूला होती..मी एरवीच लवकर चिडतो त्यामुळे ह्या गोष्टींचा मनस्ताप व्हायला फार वेळ लागला नाही..मी डोळे मिटले न पुस्तक बंद केला..

उघडले तर समोर अजून एक म्हातारा प्रवासी येऊन बसला होता..पांढरे शुभ्र केस, पांढरी मिशी,थोडीशी वाढलेली दाढी, t -shirt ,वरती एक निळा jacket .त्याची एकाच bag होती ..बराच घाम आला होता त्याला..हुस्श्ह हूश करत बसला.मला पु.लं च्या पेस्तान्काकांची आठवण आली..म्हणलं " व!!" जर तशी वल्ली असेल प्रवासात तर मजा येईल.आणि आजी-आजोबांचा सहवास कमी लाभल्याने मला खूप आवडता कोणी मोठा भेटला कि . .पण कसला काय .तेवढ्यात एक चहा वाला आला..ह्याने चहा मागवला..५ रुपये झाले..त्याने पाकीट उघडला आणि ५० ची नोट चहा वाल्याला दिली.. चहावाल्याने सुट्टे द्या असा सांगितला..हा म्हातारा नाहीयेत म्हणाला ..माझा समोरच बसलेला कारणाने मला त्याचा पाकीट दिसत होता... जुन्या काळ्या रंगाच्या १० रुपयाच्या ७-८ कोर्या करकरीत नोटा होत्या ..हा अतिशय खवचट म्हातारा असणार अशी माझी खात्री पटली.साफ खोटा बोलत होता तो ."अरे भाई..नाही है छुट्टा..धंदा करते हो तो रखा करो पैसा " खणखणीत आवाज,त्यात एक उत्तर भारतीय पंजाबी जरब जाणवली..सुदैवाने त्या शेजारच्या कुटुंबाने सगळ्यांनी चहा घेतला त्यामुळे सुट्ट्यांचा प्रश्न सुटला...

गाडी सुटली (वेळेवर)..तो खिडकीतला हाथ पण गेला होता..सगळे लोक चहा पिण्यात मग्न होते..मी खुश..आणि माझा पुस्तक काढला..पण माझा आनंद फार वेळ टिकला नाही..शेजारच्या कुटुंबाने प्लास्टिक च्या पिशव्यांचा कारकुर आवाज करत खाण्याच्या विविध गोष्टी काढायला सुरुवात केली...कानांपेक्षा माझ्या नाकाला जास्त त्रास होत होता..शेव,फरसाण,पापड..ह्या गोष्टी नाकात जाऊ लागल्या होत्या..concentrate करण्यासाठी मी एक मोठा श्वास घेतला आणि तो वास अजूनच माझा नाकात गेला..कसा बसा पुस्तक वाचू लागलो..एक पान पण वाचून झाला नव्हता..व्यत्यय आला कि परत पहिल्या पासून सुरु करत होता..( हि सवय कॉलेज पासून आहे..त्यामुळे आमची गाडी पुढे गेलीच नाही )

"किधर जा राहे हो ?" म्हातार्याने त्या कुटुंबाला विचारला.." औ.रन..औ..ग..रन..ग..ब..ग..द..ग.द.द " न कळेल असा सामुहिक उत्तर मिळाला .."बढीया है..मी भी वही जा राहा हु.."..

प्रश्न -उत्तर होऊन सुधा मला घंटा काही कळलं नव्हता.. "औरंगाबाद उतर के अहमेद नगर जाउंगा " म्हातारा बडबडला..मला उत्तर कळला होता..ह्या आनंदात मी पुस्तक डोळ्यासमोरून खाली घेतला तर हा म्हतार माझा अगदी समोर होता..दोन खिडक्यांच्या मध्ये एक फोल्डिंग table असता..ते वरती करून हा त्यावर कोपर टेकवून माझ्या पुस्तकात पाहत होता..मी दचकलोच..

"महाराष्ट्र मै कहा रेहते हो ?" मी वाचत असलेल्या मराठी पुस्तक वरून त्याने बहुदा ओळखला असेल..

"पुणे!" मी...

"पूना मै किधर ?" तो

पूना ऐकून माझा जाज्वल्य अभिमान दुखावला होता .." पुणे मै वारजे मै " मी अभिमानाने

"ये कौनसा area है ? मेरा एक flat है ,खाली पडा है " तो

" कोथरूड से थोडा आगे है..मेन city से ६-७ कि मी " मी ह्याला फारसा काही माहित नसावा आणि कुठे तरी लांब शहर बाहेर एकदा flat असेल असा समजून उत्तर दिला..

"वो बोंब ब्लास्ट कहा हुं था ?"तो..

" german bakery ..कोरेगाव पार्क area है.." त्या ठिकाणी एखादा तरी flat असावा ह्या स्वप्नात मी कायम असतो..

" क्या करते हो ?" तो

" MBA हु.." मी

"यहा कहा पे काम करते हो ?" तो

"Infosys !!!!" मी अभिमानाने..

"MBA होके infosys जैसे चोर कंपनी मै काम करते हो ? " तो..

माझी पार लायकीच काढली होती त्याने ..आणि त्यातून इतके प्रश्न विचारून माझा पुस्तक वाचनाचा प्लान तो हाणून पाडत होता...

आता त्याला उत्तर देणा तर भाग होता..पण काय द्यावा हेच काळात नव्हता..

"हो" म्हणलं तर मी मूर्ख आहे हे सिद्ध करणार होतो नाहीतर कंपनी चोर आहे हे तरी..

म्हणून मी " चोर?" असा उलट प्रश्न त्याला केला..प्रश्नाचा उत्तर येत नसेल तर उलट प्रश्न विचारून मोकळा व्हावा..हे मी शोधून काढलेला उत्तम उपाय आहे..

"चोर नाही तो क्या..क्या बनाते है और क्या बेचते है ये कभी पता हि नाही चालता..सब झूठ है..भेण****" ह्या शिवी मध्ये 'न' च्या ऐवजी "ण" ऐकला कि माणूस पंजाबी असलाच म्हणून समजा ..

तो बोलत होता त्यात तथ्य होता म्हणा..पण आपणच आपली का मारून घ्या..

"MBA किसमे किया है ? और post क्या है " तो

" मार्केटिंग, consultant हु " मी..

त्याने डोक्याला हाथ मारला..त्यावरूनच त्याला काय म्हणायचा होता ते कळला..

मला ह्या म्हातार्या माणसाबद्दल आदर संपला होता..

"आप क्या करते हो ?"त्याची जिरवावी म्हणून मी त्याला विचारला ..

तो फक्त हसला .." i am an MBA, 1969 pass out in Marketing "

माझी तंतरली होती..शब्दच फुटत नव्हते..

"३० साल Good year tyre मै Sales और मार्केटिंग किया , ८०० रु salary थी १९६९ मै ! चंदिगढ, हैदराबाद, मुंबई,पूना मै घुमता राहा..हर एक शहर मै property बनाई.. पूना मै वो bakery के पीछे के लेन मै ३ BHK flat है ..खाली पडा है..जब कभी जाता हु तो वहा रेहता हु.."

आता मात्र तो म्हातारा च्या ऐवजी ते आजोबा झाले होते ..

"वो बहुत अच्छा area है ..." डोळ्यासमोर ओशो आश्रम आणि ओशाळलेला मी उभे राहिले..

" मार्केटिंग के बंदे हो तो स्लीपर क्लास मै क्यू जा राहे हो.. you should travel in AC.. "

"नही uncle ..थोडा महेंगा होता है..परवडता नही है "

"तुम मराठी लोक यही पे मार खाते हो..you get to know people from higher class,managers ..contacts,networking बढता है..""मैने काफी देखा है..तुम लोग जल्दीsatisfied हो जाते हो..भूक नही राहती कभी..बडे पोस्ट पे एक भी मराठी आदमी नही दिखा.."

"हा uncle ..वोह है..लेकीन we believe in quality of life ..पेट के लिये पैसे कमाव .बाकी आराम करो.."आता हि पळवाट म्हणा किंवा आळस म्हणा ..पण आहे हे असा आहे

" हा ये बात भी सही है.."त्यांना माझा म्हणणं थोडा पटला होता..

"मेरे बेटे को भी इंफोस्य्स ने ऑफर दे थी ७-८ लाख" ..मैने उसे बोला.."भाई बिलकुल नही जन..उसने भी मेरी बात सुनी"..1st attempt मै CA बना..अभी अमेरिकन एक्ष्प्रेस्स मै है..बडा बेत भी C A है..बाद मै ISB से M B A किया..१८ लाख फी थी ...मैने पुरे पैसे भरे..सब white money ..एक भी गलत धंदा नही किया..

"आप भी जो अच्छा लागे वही करना"हे मला म्हणले ..

" हा पता है..लेकीन जब priority बीच मै आती है तो passion पीछे पड जाता है " मी हे उत्तर त्याला आणि परत एकदा मला देत होतो..

"मेरी ३ बेहने है ..२ छोटे भाई ..मै सबसे बडा था..तीनो कि शादी मैने करी..भैयो कि पढाई पुरी कि ..पिताजी का सपना था..अपना खुद का घर हो..जिंदगी भर वो भाडे के घर मै रहे.मैने उनका सपना पुरा किया..घर बनवाय..उनके नाम से..ख़ुशी से आंखे बंद कि उन्होने..उनको गर्व था मुझपर..अब मुझे अपने बेटो पर है..बस अब बहु अच्ची आणि चाहिये..सुना है आजकाल लडकिया बहुत शराब पिती है "१९७० मधून आजोबा २०११ मध्ये आल्याने मला आनंद झाला होता..आजूबाजूला कलकल सुरूच होती पण मी लक्ष देऊन ते काय म्हणतात हे ऐकत होतो..

येणाऱ्या सुना ह्याचा खूप जास्त tension घेतला होता त्यांनी.."तुम्हारी शादी हो गई ?"

"नही..अगले साल है !"मी

"लव या अर्रेंज ?"ते

"लव"

"ये एक आजकल कि बिमारी है ...जिसे देखो लव marriage करता है..तुम लोग एक दुसरे को इतनी अच्ची तऱ्ह जानते हो कि बाद मै कूच जानने के लिये रेह नही जाता ..शादिया तुट जाती है..हमारी अर्रेंज थी ..३५ साल तक साथ निभाया..फिर चली गई..३ महिने हो गये..३५ साल मै एक भी बार demand नही कि शिवाय एक ..वो रोज शेव करणे को कहती..लेकीन अब इच्छा नही होती "दाढीतून खाजवत ते म्हणले..

".जो घर मै आता था उसमे घर चलाती थी..अकेले जिना बहुत तकलीफ का काम है.." डोळे लाल झाले होते त्यांचे..

मला काय करावा कळत नव्हता..मी शांत बसून राहिलो..ते बोलायची वाट बघत..कोणी ऐकायलाच नव्हता त्यांच्याकडे..बायको गेल्यानंतर एकटेच होते..मुला कामानिमित्त बाहेर ..मुलगी नगर ला होती..तिच्या कडे चालले होते..नातवासोबत खेळायला..एक ऐकणारा मिळाला होता त्यांना..इथे मला उगाच पु.ला च्या अंतू बरवा ची आठवण झाली..

दारिद्र्य वगेरे नव्हता पण एकटेपणा होता...तरुण पणी कष्ट कि केले होते पेस्तान्काकांसारखे ...

"घर से निकलते वक्त बिवी के आलमारी मे नोटो का एक बंडल मिला..सारे १० रुपये के कडक नोट थे.."मैने बेटी को फोन करके बताया..उसने कहा कि मां वो जमा करके रखती थी और हम बच्चो को और बादमे अपने पोते को वो जब मिळते थे तब देती थी ...पोते के साथ खेलने जा राहा हु..उसे और एक नोट दुंगा.."मगाशी त्यांने त्या नोटा चाह्वाल्याला का नाही दिल्या ह्याचा उलगडा मला झाला आणि त्यावरचा राग निवळला

ते माझाशी एवढे का बोलत होते ह्याचा मला पत्ता लागत नव्हता..आणि मी का ऐकत होतो हे हि मला कळत नव्हता ..त्या छोट्या table वर आम्ही समोरासमोर बसलो होतो.. मी स्वताला ३५ वर्षानंतर कसा असेन आणि ते स्वताला ३५ वर्षापूर्वी कसे होते हे एकमेकांकडे पाहताना दिसत असेल..

"तुम्हारी बिवी भी शराब पिती है?"खाडकन मी जमिनीवर आलो..

"अभी तक तो नही.."मी

"अच्छा है..अच्ची बिवी मिलना बहुत किस्मत कि बात होती है..संभाल के रखना उसे..और अपने माता पिता को भी..बीवी को केहना कि अगर सास ससुर ने डाटा या बोले तो उनको कभी वापस नही टोकना .हुमारी उम्र हि ऐसी है कि कभी कभी निकल जाता है मुह से..और दर्द भी जल्दी होता है.."

मला त्यांचा बोलना ऐकून त्यांना एक insecurity आहे असा वाटू लागला..बायको नही..मुलांची लग्न व्हायची आहेत..सुना कश्या असतील माहित नही..आणि कोणी समोर ऐकायला नही..

पेस्तान्काकांच्या वेशात अंतू बरवा भेटला होता मला...

१०.३०-११ वाजले होते..ते झोपायला गेले.."नींद तो आती नाहीये लेकीन चूप चाप लेटा रेहता हु ..किसी को तकलीफ ना हो इसलिये "

औरंगाबाद पहाटे ३.३०ल येत आणि मनमाड सकाळी ६ ला ..ते उतरताना मी उठेन असा ठरवला होता पण गाढ झोप लागली..एका माणसाचा प्रवास मी ह्या प्रवासात पहिला होता

सकाळी उठलो तर सगळ्या जागा रिकाम्या होत्या माझा पुस्तक आहे त्या पानावर उघडा पडला होता ,माझ्या हातात एक जुनी काळी पण कोरी करकरीत १० रुपयाची नोट होती आणि माझा वेळ अजिबात वाया नव्हता गेला..

'MEN’tality !

आज दिवाळी पहाट..आणि मी एक अस्सल पुणेकर असल्याच कर्तव्य पूर्ण करण्यासाठी पहाटे ४.३० ला सारस बागेत आलोय...तस मी गेले ४ वर्ष इथे येतोय..पण आज विशेष होता...
आलो त्या वेळी अजून अंधारच होता ...पण एक वेगळीच प्रसन्नता होती वातावरणात ..सगळीकडे पंत्यानंचा एक नेत्रदीपक असा अविष्कार पाहायला मिळत होता ..कोणी त्या पणत्यांनी एक मोठी पणती बनवली होती तर कोणी त्यांचा आकाशकंदील केला होता ...कोणी शुभ दीपावली लिहिला होता तर कोणी "मेरा भारत महान !" (का ते माहित नाही ).जवळच एक stage बांधला होता आणि काही वेळातच मराठी गाण्यांचा कार्यक्रम सुरु होणार होता ...त्या रोषणाई मध्ये अत्तरांचा
सुगंध दरवळत होता ...एरवी deo च्या वासाची सवय झालेल्यांना अत्तराचा सुगंध म्हणजे रोज chicken burger खाणार्यांना अस्सल गावरान कोंबडी चा वास येण्यासारखा आहे ..डोळे अपोआप बंद होतात आणि तो वास मेंदू मध्ये फीड होईपर्यंत घेत राहतात ..एक वेगळीच सुचीर्भूतातता ,प्रसन्नता ...तसाही अंधार असल्यामुळे डोळ्यांचा काही उपयोग होत नव्हता ..साधारण तासभर त्या रोषणाईत फिरून झाला होता ...
त्या stage वरून एक निवेदन झाला आणि गाण्याचे स्वर कानावर ऐकू येऊ लागले ...श्रीधर फडक्यांचा " तुला पहिले मी नदीच्या किनारी ...तुझे केस पाठीवरी मोकळे " ..
शब्द कानावर पडताच ..डोळे अजून घट्ट बंद झाले आणि मन एक वर्ष मागे गेला ...आठवणीत !...

अशीच एक दिवाळी पाहत होती गेल्यावर्षीची ...असाच मी पाहते 5.३० ला आलो होतो ...मित्रांनी एकाच गोष्ठी चा आमिष दाखवून मला सरस बागेत पुन्हा बोलावला होता ..मी अत्यंत नाराजी ने आलो होतो . .अंधारात मला काही दिसत नव्हता ...मी as usual वेळ पाळणारा असल्यामुळे आपल्या मुळे उशीर नको व्हायला म्हणून दबंग स्नान उरकून येऊन बसलो होतो ..पण कोणीच आलेला नव्हता ..त्यामुळे चीड चीड झाली होती ..नुसता बसून तरी काय करायचा म्हणून ते दिवे पाहत
जांभया देत फिरत होतो ..शेवटी एका ठिकाणी येऊन थांबलो ..तासभर झाला तरी अज्जून कोणाचा पत्ता नव्हता ..जवळच बांधलेल्या stage वर mic testing चा कर्कश्य आवाज येत होता .. मानसिक त्रासात अजून भर पडत होती ...तसा मी रागावर नियंत्रण ठेवायला शिकलोय ..नाहीतर 3 वर्ष एकाच IT कंपनी मध्ये काम नसतो करू शकलो ... छान झोप सोडून ,मित्रांच्या आमिष पोटी मी इथे single मुलगा पाडव्याला जिथे maximum जोडपी येतात अशा सारसबागेत येऊन उभा होतो .. mic testing चा आवाज अजून वाढल्याने मी डोळे मिटले आणि कान पण बंद केले ..काही क्षणातच एक गाणं सुरु झाला .."तुला पहिले मी नदीच्या किनारी ...तुझे केस पाठीवरी मोकळे .." जरा सुसह्य वाटला म्हणून आधी कानावरचा हात काढले .अंधाराची जागा आता प्रकाशाने घेतली होती ..उजाडायला लागला होता ..एकदम उजेड झाल्यामुळे डोळे पटकन उघडले नाहीत ...हळू हळू डोळे उघडले तर समोरच 3-4 मुलींचा घोळका उभा होता ...त्यातली एक माझाकडे पाठ करून उभी होती आणि बाकीच्या तिच्या शी बोलत होत्या ..त्यामुळे centre ऑफ attraction तीच होती ..तिचे केस लांब होते आणि मोकळे सोडलेले होते ...सलवार
कुर्ता होता ..मोरपंखी रंगाचा ...तिचा चेहरा पाहण्याची इच्छा झाली ...न काय आश्चर्य ..दुसर्या क्षणी ती मागे फिरली न माझा कडे पाहून हसली
न hi ! केला ...मला काही सुधरलाच नाही पण प्रसंगावधान राखून मी सुधा हसलो ! पण सकाळी लवकर यायच्या नादात brush करायचा राहून गेला हे आठवल्या क्षणी मी माझा हसणं थांबवला ..न तोंड बंद केला .. बाल
हनुमानासारखा चेहरा करून उभा राहिलो ..पण नंतर माझा तल्लख बुद्धीने मला " अरे एका दिवशी दात नाही घासले तर दात लगेच पिवळे होत
नाहीत !" असा सुचवल्यावर माझी बत्तीशी परत बाहेर काढली ...हे झाल्यावर मी आता Hi ! साठी माझा हाथ उचलणार इतक्यात माझ्या मागून एक मुलगी आली आणि तिने
त्या समोरच्या ललनेला मिठी मारली ...माझा हत्ती झालाय हे माझा लक्षात आले
(हत्ती म्हणजे मोठा पोपट होणे !!)..मी पटकन मान खाली घातली आणि खिशातून mobile बाहेर काढला न त्यावर उगाच buttons दाबत बसलो (आपण busy आहोत किंवा काहीतरी msg आलाय हे उगाच दाखवण्यासाठी !)... मी खालीच पाहत होतो ..mobile
च्या screen वर ..पण आता मला तिचा चेहरा त्यात दिसत होता ...मी डोळे मिटून परत उघडले तरी तेच ..mobile पण switchoff करून पहिला तरी तेच ...मला काय झालाय हे समजायल फार वेळ नाही लागला ...लांब केस (माझे विसकट लेले ), टप्पोरे डोळे (मला चष्मा ),उंची 5'4" (मी 5'10"), सडपातळ बांधा (मी एकदम fit पण थोडासा पोट सुटलेला ), चेहऱ्यावर हसू (मी बाल हनुमान ) ,रंग गोरा (मी पण जन्मता गोरा पण उन्हात cricket खेळून जरा करप्लो होतो )..थोडक्यात मला suit होणारी मुलगी मला सापडली होती ...मी लग्नाच्या वयात आल्यामुळे माझात आपोआपच confidence आला होता ..मी उत्साहाने वरती पहिला तर तो फुलांचा गुच्छ ज्यातली एक माझी निशिगंध आणि बाकीच्या तिच्या हिरव्या पाला पाचोळ्या होत्या त्या गायब झाल्या होत्या ....माझी नजर सैरभैर फिरत होती ...
सापडली!!...तो गुच्छ गणपतीच्या दर्शनासाठी पायर्या चढत होता ..माझे मित्रा अजूनही आले नसल्याने मी त्यांच्या मागे गेलो ..मागे फुलले रे क्षण
माझे गाणं सुरु झाला होता ..
मी गणपती ला flying नमस्कार केला न पटकन त्याला प्रदक्षिणा मारायला सुरुवात केली ...हा गणपती मला फारच आवडला होता ..त्याच्या देवार्याला ३ खिडक्या होत्या ..मी माझा speed असा match केला होता कि समोरून दर्शन घेताना
ती समोरच्या खिडकीत दिसत होती ..मी डावीकडे गेलो तेव्हा ती पण माझा स मोरच्या चौकटीत दिसली ..आज मी उजव्या सोंडेचा गणपती डावीकडून पहिला ...असा करात तिच्या मागे येऊन थांबलो न गणपती ला front view मध्ये आम्ही एकत्र दिसू अशा pose मध्ये थांबलो ..न मनोमन हि प्रार्थना केली कि पुढच्या वेळी जोडीने येउदेत म्हणून ...

ती आता खाली उतरायला लागली होती ..मी नेमके sport shoes घातल्यामुळे माझी कसरत झाली ..बुटांची lace न सोड्याची सवय इथे नडली ..कसे बसे ते पायात अडकवून मी खाली पळत आलो ...त्यांच्यामागे पळत जात असतानाच मित्राची हाक ऐकू आली .."कुठे पळतोस रे ???" आता काय उत्तर द्यावा ह्या विचारात मी "शाळेतला मित्र दिसलाय ! त्याला भेटून येतो "अशी थाप मारली ..मुळात १२ वर्षांनंतर मी शाळेतल्या एकही मुलाला ओळखू शकलो नसतो ...पण अशावेळी शाळेतला मित्र हा उत्तम उपाय आहे हे लक्षात आला ..त्यातून मी अत्यंत मट्ठ न बोरिंग होतो शाळेत त्यामुळे मला पण ओळखेल असा कोणी नव्हता ..

मी त्यांच्या मागे गेलो खरा पण ती काही दिसेनाशी झाली ...थोडा हिरमुसून परत मित्रांपाशी आलो .." भेटला का रे मित्र ?"..
मी : " नाही रे ..तसा वाटला मला .."असो अरे व नवीन SLR वाटता ! दिवाळी खरेदी का ?" मी त्याच्या नवीन camera कडे बघत म्हणालो ..
" हो अरे ..म्हनला आज जरा मनोहर दृश्य बघायला मिळतात ..म्हनला फोटो काढावेत "
"अरे माकडा थोडा आधी आलास तर काही बिघडला असतास का ??"(मी मनातल्या मनात )

असा म्हणे पर्यंत पुन्हा ती दिसली ..माझ्या मित्राच्या मागे ..मला काय करावा सुचेना ..मी पटकन मित्राला त्याचा कॅमेरा मागितला ..आणि त्याला pose द्यायला सांगितली ..त्याला FB वर profile pic चा आमिष दाखवून माझ्या निशिगांधला आणि माझा ओबड -धोबड विखुरलेल्या मित्राला एका frame मध्ये capture करायचा ठरवला ..निदान photo तरी मिळेल ह्या आशेवर मी photo click केला ..पण तिचा
नेमका अर्धा चेहरा आला ..डोळे आणि तरतरीत नाक ...परत काढायचा म्हणलं तर तो ओंडका माझा कडे धावत येऊन आपला FB चा फोटो पाहायला लागला होता ..त्यामुळे 2nd click शक्य नव्हता ..internet वर एखादा software असेल कि फोटो फीड करून नाव कळेल ह्या आशेवर मी कॅमेरा मित्राला दिला ..

सकाळचे 8.30 झाले होते आणि मित्रांनी निघायची तयारी सुरु केली ..तो गुच्छ पण आता निघणार होता ..मी त्यांच्या मागे जायचा ठरवला ..पण मित्रांनी ज्या गोष्टीचा आमिष मला दाखवला होता त्याची आठवण करून दिली --"बेडेकरांची मिसळ !!" 8 ला सुरु होता ..पण मी त्यांना म्हणलं कि तुम्ही पुढे व्हा number लावा मी येतोच ...

मी माझा निशिगंधाच्या मागे जाऊ लागलो ...ती गाडीवरून सहकारनगरला जाऊ लागली ..ह्या area मध्ये चांगल्या मुली राहत असतील अशी माझी समजूत झाली .मी स्वतावर खुश होऊन आरशात पाहून केसांमधून hero सारखा हाथ फिरवू लागलो .पण ती अचानक कुठल्या तरी गल्ली मध्ये वळली आणि मी तिला शोधात राहिलो ..अर्धा तास फिरत होतो पण काहीच काळात नव्हता ..तेवढ्यात phone वाजला ..." मिसळ संपत आलीये !!" एवढा एकच वाक्य बोलला गेला न मी गाडी वळवली ...

त्या दिवसानंतर मी बरेच दिवस coffee प्यायला relaxe मध्ये येऊ लागलो ..कोथरूड ला राहत असून देखील दुर्गा च्या ऐवजी मी relaxe मध्ये आलो ...

हे सगळा डोळ्यापुढून जात होता तेवढ्यात mic चा कर्कश्या आवाजाने भानावर आलो ...डोळे उघल्डे तर उजाडायला लागला होता ...माझी नजर पुन्हा सैर भैर फिरू लागली .ती दिसतीये का शोधू लागलो ...
वर्ष गेला होता ...बराच काही घडला ह्या वर्षात ...दिवाळी नंतर ५ महिने US ला onsite जाऊन आलो ..आल्यावर तिला शोध्य्नासाठी परत त्या relaxe मध्ये जात होतो ..एकदा मित्रासोबत कॉफ्फी पीत असताना एका लांबच्या काकाने मला पहिला ...आणि त्याच्या भाची करता माझा स्थळ सुचवला ...आई -बाबांना ती आणि तिला मी आवडलो. असा दुघ्धाशार्कारयोग जुळून आल्यामुळे माझा लग्न उरकून टाकण्यात आला ..

" चला देवळात जाऊयात ?" बायकोच्या ह्या प्रश्नाने मी पुन्हा भानावर आलो आणि मान हलवून उत्तर दिला ..
माझी नजर अजूनही तिला शोधात होती ...गणपतीने माझी मनोकामना गर्दी मुळे नीट ऐकली नसावी ..त्याने जोडीने मला बोलावून घेतला पण जोडीदार वेगळी होती ...असो हरकत नाही ... मी खाली येताना परत तिला शोधात होतो ..कुठे दिसतीये का माझी रजनीगंधा ...

" कोणाला शोधताय ? मी मगासपासून बघतीये तुम्ही काहीतरी शोधायचा प्रयत्न करताय ? कोणी येणार होता का ? "

" होय ...शाळेतला मित्र !!!" मी एवढा बोलून खिशातून माझा mobile काढून त्यात पाहू लागलो ....

afterall men will be men!!!